Bir bedenin hafifliği ile kontrolü ve gücü arasındaki ilişkiyi araştırmak, bizi bedenin potansiyeline götürüyor. Nasıl bir beden ise Onu göstermek, O beden ile göstermek. Sonra bedenin değiştiğini görüyoruz, bir değişim geçirdiğini. Bir kaliteden diğerine, bazen farkedilen bazen hiç farkedilmeyen geçişler içinde. Böylece aslında bedenin potansiyeli de farklılaşıyor. Yine de o anları yakalamaya çalışıyoruz… O anda O bedenin sahip olduğu nedir? Gerçekten sahip olduğu! Beden kendini izleyenine açıyor. Gönüllü bir dikizleme yeri olarak.
-------------------------------------------
“Yorgunluğun kendisi, olası en yetkin edimdir zaten. Onunla bir şey yapılması gerekmez, çünkü yorgunluk, kendinden bir başlangıçtır, bir yapmadır.” (Peter Handke)
------------------------------------------
Uyumak zor. İçim hissettirmeden eriyor. Niye bu? Yavaşça… süzülen… tüm girdilerden çıkan… akışkan erime… Bir zamanlar benim olan organlarım etimden kemiğimden derimden sıyrılıp, benden ayrılıp bu eriyişin oluyor. Ben de böyle olduğum gibi onun olacağım. Seziyorum.
Sırf kaybolmadığımı, hala yapabildiğimi… evet, kanıtlamak için… ne yapmalıyım?
Hiçbir şey.
Varlığımızın dondurulmuş anı.
Ölü doğa.
Hapsolunmuş kararsızlık ve melankoli.
Kıpırtısız donukluğuna karşın barındırdığım enerjinin çatışması…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder